Home
Over ons
Info
Patriarchaat
Aartsbisdom
Parochie
Onze kerk
- Iconen & Fresco’s
- Ons Kerkgebouw
Orthodoxie
Iconen
Neem contact met ons op

1-1-5-maldon-300×203

Huis
1-1-5-maldon-300×203

Geschiedenis van de Grieks Orthodoxe Kerk

Het schisma van 1054 tussen de kerken van het Oosten en het Westen was het hoogtepunt van een geleidelijk proces van vervreemding dat begon in de eerste eeuwen van het christelijke tijdperk en door de middeleeuwen ging. Taal-en culturele verschillen en politieke gebeurtenissen hebben bijgedragen aan de vervreemding. Van de 4e tot de 11e eeuw was Constantinopel (nu Istanboel), het centrum van het oostelijke Christendom, ook de hoofdstad van het oostelijke Romeinse Rijk, of Byzantijnse Rijk, terwijl Rome, na de barbaarse invasies, onder de invloed viel van het Heilige Roomse Rijk van het Westen, een politieke rivaal. In het westen bleef de theologie onder invloed van Sint Augustinus van nijlpaard (354-430), terwijl in het Oosten het denken werd gevormd door de Griekse vaders. Theologische verschillen hadden kunnen worden opgelost als de twee gebieden niet tegelijkertijd verschillende concepten van kerkelijke autoriteit hadden ontwikkeld.

Kerken Brugge – Orthodoxie Parochie Brugge

orthodoxie-brugge.org

De groei van het Romeinse primaat, gebaseerd op het concept van de apostolische oorsprong van de kerk van Rome, later bekend als de Katholieke kerk, was onverenigbaar met de Oosterse gedachte dat het belang van bepaalde lokale kerken—Rome, Alexandrië, Antiochië en later Constantinopel—alleen bepaald kon worden door hun numerieke en politieke betekenis. Voor het Oosten was de Oecumenische Raad de hoogste autoriteit in het beslechten van geschillen van de Grieks-Orthodoxe kerk.

Geschiedenis van de Oosters-Orthodoxe Kerk

Aan het begin van het tweede millennium van de christelijke geschiedenis was de kerk van Constantinopel – de oost Orthodoxe kerk, de hoofdstad van het oostelijke Romeinse (of Byzantijnse) Rijk, op het hoogtepunt van haar invloed en macht op de wereld. Noch Rome, dat een provinciestad en zijn kerk was geworden, een instrument in handen van politieke belangen, noch Europa onder de Karolingische en Ottomaanse dynastieën kon echt concurreren met Byzantium als centra van christelijke beschaving. De Byzantijnse keizers van de Macedonische dynastie hadden de grenzen van het rijk uitgebreid van Mesopotamië naar Napels (in Italië) en van de Donau (in Midden-Europa) naar Palestina. De kerk van Constantinopel , ook bekend als de oosters-Orthodoxe kerk, kende niet alleen een parallelle uitbreiding, maar breidde ook haar missionarispenetratie uit, veel verder dan de politieke grenzen van het rijk, naar Rusland en de Kaukasus.